Özel öğrenme güçlüğünün meydana gelmesine neden olan etkenlerin varlığı henüz kesin bir
şekilde ortaya konmasa da konuyla ilgili farklı alanlarda ve çeşitli konularda çalışmalar
yapılmaya devam etmektedir. Genel olarak özel öğrenme güçlüğünün nedenleri üzerinde
yapılan çalışmalar bilişsel farklılıklar, genetik-kalıtsal faktörler ve merkezi sinir sistemi yapısı
gibi konular üzerine odaklanmaktadır (Karaman,2012). Özel öğrenme güçlüğüne dair tıp
alanında yapılan çalışmalar bu bozukluğun temel etkeni olarak merkezi sinir sistemi yapısını
işaret etmektedir (Bender,2016).
Özel öğrenme güçlüğüne sahip çocukların çoğuna kaygı bozuklukları, depresyon, dikkat
eksilikliği hiperaktivite bozukluğu gibi tanılar da eşlik etmektedir (Sahoo vd., 2015). Bu
doğrultuda, özel öğrenme güçlüğü yaşayan çocuklarda duygusal ve davranışsal problemlerin
görülme yüzdeliği yüksektir. Araştırmalar, özel öğrenme güçlüğü tanılı çocukların %24-
52’sinde davranışsal, sosyal ve duygusal problemlerin olduğunu göstermektedir. Normal
gelişim gösteren ve ÖÖG tanısı olmayan çocuklarda ise bu oranın tahmini %18 düzeyinde
olduğu bilinmektedir.
Yapılan çalışmalar ile birlikte özel öğrenme güçlüğü olan çocukların davranışsal, sosyal ve
duygusal olarak yaşadıkları ortak problemler şu şekildedir (Özan,2017) :
 Sınır ve engellere karşı birden tepki gösterme,
 Çabuk öfkelenme,
 Akralarına oranla düşük rekabet duygusuna sahip olma,
 Düşünmeden ani hareket etme ve tepki gösterme; dolayısı ile eylemlerinin sonuçlarını
üstlenememe
 Akranlarıyla ve sosyal çevresiyle sağlıklı iletişim kurma güçlüğü yaşama,
 Değişik koşullara uyum sağlama problemi yaşama
 Çevresine kendini ifade etmesi gerektiği durumlarda güçlük çekme
Günlük hayat rutininde buna benzer sorunlarla sıklıkla yüzleşen, zihin düzeyi olarak normal
ya da normalin üstünde gelişim gösteren ancak ailesi ve öğretmenleri tarafından beklenilen
akademik başarıyı sergileyemeyen, akranlarıyla ve ailesiyle iletişim güçlüğü yaşayan ve
kendisinin anlaşılmadığını hisseden bunun sonucunda yalnızlık hissi yaşayan özel öğrenme
güçlüğü tanısı almış çocuklar internetin canlı ve büyüleyici dünyasını bir kaçış olarak görme
eğilimine sahip olabilir (Üdücü,2019).
Çocuklar, internetin çözüme kavuşturamadığı sorunlarını unutmasına, geçici de olsa huzur
sağlayarak kendisine güven duymasına, kendini güçlü hissetmesine, kontrolün kendisinin
elinde hissetmesine, internet aracılığıyla katıldığı sanal sosyal çevre ile yalnızlık hissinin
azalmasına olanak sağladığına inanarak internette vakit geçirme sürelerinin mümkün olduğu
kadar uzun olmasını talep edebilir. Nitekim, Üdücü (2019) yapmış olduğu araştırmada özel
öğrenme güçlüğü tanısı almış öğrencilerin tanı almamış öğrencilere kıyasla daha fazla internet
bağımlılığı düzeyine sahip olduğu sonucuna ulaşmıştır. Yapmış olduğu araştırma da, özel
öğrenme güçlüğü tanısı almış öğrencilerde ailelerin denetleme durumlarına göre internet
bağımlılığı düzeyleri değiştiğini bulgulamıştır.
Ailelerin internet kullanımı hakkında çocuklarını bilgilendirmesi ve çocuklarının internet
kullanımını denetlemesi bununla beraber çocukların interneti belki de en çok kullanmalarına
neden olan yalnızlık hissini çocuklarının iletişim ve sosyal becerilerini geliştirerek
azaltmasına yardımcı olmaları, internet dışında çocuklarına kendisine güven duymasına ve
kendini güçlü hissetmesine olanak sağlayacak yeni alanlar yaratmaları çocukların internet
bağımlılığı riskini mutlaka azaltacaktır.

KAYNAKÇA
Bender W. N., (2016). Öğrenme Güçlüğü Olan Bireyler ve Eğitimleri, Nobel Yayınevi,
Ankara.
Özan G. B., (2017). Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu ve Özel Öğrenme Güçlüğü Olan
9-12 Yaş Aralığındaki Çocuklarda Bibliyoterapi Kullanımının Kişilerarası Sorun Çözme
Becerilerine Etkisinin İncelenmesi (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). , Sosyal Bilimler
Enstitüsü, İstanbul Ticaret Üniversitesi, İstanbul.
Karaman D.,(2001). Özgül Öğrenme Bozukluğu, AJCI, 6(4), s.288-298.
Sahoo, M. K., Biswas, H., Padhy, S. K., (2015). Psychological co-morbidity in children with
specific learning disorders, Journal of family medicine and primary care, 4(1), s.21.
Korkmazlar Ü., (2003). Özel Öğrenme Bozukluğu: Değerlendirme ve Özel Eğitim, Özel
Okullar Derneği Yayını, İstanbul, s.7-10.