Bu bozukluğun erken tanınması ve erken müdahalede bulunulması çok önemlidir. Eğer çocukları renkleri zor öğrenmiş, harfleri okumakta, yazmakta, matematik işlemlerinde, okuduğunu anlamada zorlanmış ya da zorlanmaktaysa ve bu durum çocuktan beklenen akademik performansın çok altında kalıyorsa bir uzmanla görüşüp konuyu değerlendirmekte fayda var. Beklemek sorunu çözmediği gibi zaman ilerledikçe hem tedavi masrafları artmakta hem de çocuk için psikolojik olarak örselenmelere sebep olmaktadır. Üstelik bunların hepsi çocuğun geleceğini çok ilgilendiren akademik alanda gerçekleşmekte ve çoğu zaman çocuğun okul ya da akademik hayata karşı olumsuz tutum geliştirmesine yol açmaktadır. Bu durum çok erken dönemlerde okul reddi olarak yön değiştirebilmektedir. Anne babaların ve eğitimcilere bu konuda büyük sorumluluk düşmektedir. Her çocuğun bir öğrenme hızı olduğu doğrudur ancak tüm yaşıtları bir şeyi yapmayı öğrenmişken eğer sadece bir ya da birkaç çocuk bu konuyu yapamıyorsa şüphelenmekte fayda var. Ayrıca çocuklarıyla ilgili şüphe duyan annelerle ilgili çok güzel bir istatistik var bunu paylaşmak isterim. Çocuklarının gelişiminden şüphe duyan her 10 anneden 8’i şüphelerinde haklı çıkıyorlar. Yani bu 10 çocuktan 8’i bir tanı alıyor. Bu çok önemli bir şey, bu nedenle anneler ve babalar bir şüphe duyuyorlarsa bu duygularına güvenebilirler. Çünkü çocuğunda gelişimsel olarak bir şeylerin yolunda gitmediğini anlıyorlar. Bazı örneklerde ise anne baba şüphelenmiş ancak öğretmenin durduğu örneklere bile rastlamak mümkün. Ancak bu sadece tedaviyi uzatmaktan ve çocuğun örselenmiş yaşantılar geçirmesinden başka bir işe yaramıyor. Bir grup öğretmen ise çocuğun başarısızlığını kendi başarısızlığı olarak gördüğü için tedaviye gitmesini istemiyor. Oysaki çocuk tedavi olsa öğretmenin de işi çok kolaylaşacak. Tabi ki bunlarla birlikte öğretmenin şüphelendiği ancak ailelerin kabul etmediği durumlar da var. Ailelerin ve öğretmenlerin korkmasını gerektirecek bir durum yok. Öğrenme güçlüğü iyi bir ekiple çok rahat tedavi edilebilir ve çocuklar akranları gibi okullarına sorunsuzca devam edebilirler. Yeter ki işbirliğine açık ve çocuğun yararına çalışan bir ekip olsun.