Disleksi yani ‘’özel öğrenme güçlüğü’’ ülkemizde sıkça rastlanan; eğitimcilerin ve ailelerin yeterince bilgi sahibi olmaması sebebiyle çocuğun ihmal edilebilmesiyle sonuçlanan bir durumdur. Özel öğrenme güçlüğü fark edilmemiş bir çocuk, eğitim sistemi içinde ondan beklenilen kriterlere yeterince uyum gösteremediği takdirde çok kolay dışlanabilir ve bu onun yaşayacağı pek çok zorluğun yalnızca başlangıcıdır.
Çocuğun okul öncesi dönemde öğrenme güçlüğünün fark edilmesinde, onun ilk sosyal ortamı olan ailenin önemli bir rolü vardır. Önceki kuşaklarda var olan disleksik bireyler bunun için bir ipucu olabilir ancak yıllar öncesinde özel öğrenme güçlüğü ile ilgili yeterli farkındalık gelişmediği için belki de önceki kuşaklar kendi öğrenme güçlüklerinin farkında bile değildi.
Peki anne babalar çocuklarının özel öğrenme güçlüğünü nasıl fark edebilir?
Okul öncesi çocuklarda disleksiye işaret eden özellikler şu şekilde belirtilebilir:
• Tekerlemeleri ya da ‘’sandalye’’ ‘’masa’’ gibi cisimlerin isimlerini öğrenmede belirgin şekilde zorluk yaşanması;
• Anne babanın ona bir şeyler okumasından keyif almak ancak harflere veya kelimelere herhangi bir ilgi göstermemek;
• Gözlemlenebilir bir şekilde dikkat eksikliği;
• Kıyafetlerini giymede ve ayakkabılarını doğru ayağa giymede zorluk yaşanması;
• Topu yakalama-tekmeleme-atma yada sekme ve zıplama gibi durumlarda sıkıntı yaşanması;
• Kolay bir ritimde el çırpmakta zorlanma;
• Konuşma gelişiminde gecikme.
Belirtilen özellikler anne babaların kolayca gözlemleyebileceği özellikler olup kesinlikle ihmal edilmemesi gereken durumlardır. Özel öğrenme güçlüğü; uzmanlık gerektirir ve olabildiğince erken ve doğru müdahale edilmesi sonucunda çocuk okul hayatında ve sonraki dönemlerde sosyal ve psikolojik anlamda minimum seviyede zorluk yaşar. Disleksinin teşhisinde anne babaya düşen en önemli görev çocuğun ihtiyaçlarının ve yaşadığı zorlukların ‘’farkında olmak’’, ona yeterli sevgi ve ilgiyi vererek onu desteklemektir. Büyüme, gelişme ve öğrenme seviyesi her çocuk için farklıdır ve önemli olan bunun bilincinde olup çocuğa doğru şekilde yaklaşmaktır.
Salman U., Özdemir S., Salman A., Özdemir F. (2016) , ‘’Özel öğrenme güçlüğü ‘Disleksi’ ‘’, FNG&Bilim Tıp Dergisi , 2(2):170-176.